ZAMAN

* Dikkat uzun yazı!

En son ne zaman yazdığımı hatırlamadığımı farkettim buraya. Bu arada neler yaşadık, neler yaşadım... Güzel ülkemde de, hayatımda da bir çok şey değişti. Halen daha da değişiyor. Sonuçlarının güzel olması tek dileğim..

Benim hayatımsa epey değişti. İşimden ayrıldım. Epey zamandır aklımda olan birşeydi ve sonunda yaptım. Bununla ilgili ayrı bir yazı yazacağım çünkü yaşadıklarım ve yaşayacağımı tahmin ettiğim şeylerle ilgili anlatacaklarımla belki birilerine faydam dokunur ve ben de sizlere sormak istediğim şeyleri sorarım. O yüzden şu ara evdeyim. Daha bir hafta oldu, çok taze.

Biraz dinleniyorum şimdilik.

Evimle ilgileniyorum..

Yemekler yapıyorum, güzel sofralar kuruyorum, çiçeklerime bakıyorum..

Balkonumda mumlar yakıp romantik takılıyorum..

Sabah erken saatte yürüyüş yapıyorum..

Hayaller kuruyorum. Ne olur, nasıl olur diye dalıp gidiyorum...

Küçük şeylerle mutlu olmayı deniyorum,

veya insanları mutlu ederek...

Evdeki baskülün pilinin bitmesinin keyfini çıkarıyorum.. Bir de sallama çay içiyorum, en çok ona şaşırıyorum!

Kayınpederimden hediye bu antika dikiş makinasına bakıp bakıp "eski zamanlar neden bu kadar güzel" diye iç geçiriyorum.

Arada böyle oluyorum!..

İnsan 7sinde neyse 70inde de oymuş görüyorum. Yıl 2005-Avusturya! Bisikletimde yine bir bebek..

Epeyce sorguluyorum.. İyi görünenin kötü, kötü görünenin iyi olabileceğini anlıyorum.. Öğreniyorum..

Tilda'lar yapıyorum.. Yeni şeyler deniyorum..

Hem çok keyifli hem çok zor zamanlar geçiriyorum. Zorluğu hayatın her zaman -aslında belki asla- adil olmadığını görmemden kaynaklı. Tüm git-gellere rağmen acayip huzurluyum. Mutlu uyanıyor, mutlu uyuyorum.

Ayrıldığım iş yerimdeki patronum son görüşmemizde şöyle dedi: "Unutma kızım, zaman her şeyin ilacıdır. Zamanın düzeltemeyeceği şey yoktur. Bazen sadece beklemek gerekir." Çok klişe değil mi? Ama o kadar doğru ki. Ondan bu sözleri duyduğumda sanki hep ihtiyacım olan bilgi buymuş, hayatın sırrı buymuş gibi bir ferahlama yaşadım. Doğruluğuna %100 inanarak söyledi bunu. Gözlerinde onca yılın verdiği tecrübeyle.. Ve o bakışlar beni o kadar rahatlattı ki.. Patronumu şimdiden özledim. Patronum diyorum ama aslında daha çok babalık yaptı bana birlikte çalıştığımız yıllar boyunca. Her gün odama gelip gülerek "Hadi bi çay molası!" demesini özleyeceğim. Dertleştiğimiz zamanları.. Benim sıkıntılı zamanlarımda çocuk gibi ağladığım, onun da bana moral verdiği, bazen halime güldüğü zamanları :) Süper ötesi zekası ve hafızasıyla bizi hep madara etmesini.. :) Çok güzel zamanlardı..

Şimdi her şeyi zamana bırakma zamanı benim için. Hayatın keskin sınırlarının, kurallarının, belirli işleyişinin olmadığını anlayıp kabul etme zamanı. Yolumun uzun olduğunu hissediyorum. Çünkü bu zamana kadar bana öğretilenlerden çok farklı yollarda geziniyorum. Varacağım bir durak var mı varsa da yakında mı hiç bilmiyorum.. Umarım her şey olabileceği kadar güzel olur. Hepimiz için...

Görüşmek üzere,

Sevgiler