DIŞARIDAN KENDİNE BAKMAK

Şöyle bir dışarıdan kendime baktım bu akşam. Amacım bu değildi aslında. Boş boş internette dolanırken blogum aklıma geldi. Sonra " hangi blogları takip ediyordum ben, kimleri okuyordum, kimler neler yapıyordu, acaba yazan var mı hala " falan derken sayfalar arasında gezdim durdum. 

Sayfadan sayfaya gezdikçe, kendi yazdıklarımı okudukça eski günleri hatırladım. Burnum bir sızladı. Hani hep öyle olur ya.. Eski fotoğraflar çıkar ortaya, anılar anlatılır, dalıp gidilir o günlere ve sonrasında insanın içinde bir hüzün kalır. Tatlı bir hüzün ama böyle. O günleri yaşamış olmaktan dolayı büyük bir mutluluk ama şu anda yaşayamıyor olmaktan dolayı hafif bir mutsuzluk. Sonra yaptığım şeyleri düşündüm, insanlarla paylaştığım ortak keyifleri.. O anda dank etti işte; eskiden ne kadar da "ben"mişim de şu anda ne kadar da "etraf"ım, "elalem"im. 

Yani ne kadar da "acaba başkaları ne yapıyor" diye yaşanan bir hayatım olmuş. İnstagramda, youtube'da hep başkalarını izler olmuşum. Kimin hangi kitabı okuduğu, nereye tatile gittiği, hangi allığı kullandığı önceden bu kadar ilgimi çekmezken şimdi nasıl oldu da kendimi takip etmekten başkalarına gözümü dikmeye bu kadar kaydım? Kaydık aslında? Gelişen teknolojinin ve yapılan algı yönlendirmelerinin tuzağına düştüğümüz şüphesiz ama hiç mi kendimize "ne yapıyorsun allah aşkına" diye sormadık?

Bir anda inanılmaz büyük bir rahatsızlık hissettim. Çok içi geçmiş gibi konuşmak istemiyorum ama hepimizde inanılmaz bir kendini gösterme isteği peyda olmuş durumda. Sahip olduklarımız sanki sadece başkaları görürse anlamlı, mutluluğumuz sadece başkaları görürse gerçekten mutluluk gibi değil mi sizce de? Biz derken ülkecek halimizden bahsetmiyorum. Dünya, benim burada şaştığım şey etrafında dönüyor. Ne kadar konuşulursak o kadar iyiyiz sanki. Önceleri sadece kendi düşüncelerimle meşguldüm. Etrafımdakilerin ne yaşadığından bir haber de değildim tabii ki ama şimdiki gibi her saniyelerine ortak da değildim. Kafamda bir meşguliyet yaratıp kaybolmaları kısacık bir an' dı. Şimdi ise o kadar çok başkalarına maruzum ki kendimi dinlemeye fırsatım olmuyor galiba. Günümü, akşamlarımı instagramda sayfa kaydırarak geçirdiğimi, youtube' da sonu gelmek bilmeden "daha üretken olmanın 5 yolu" veya "hayatınızı planlayın, herşeye vakit ayırın" videoları izleyerek nasıl üretken olamadığımı ve hayatımı nasıl da "başkalarıyla" harcadığımı farkettim. Günlerim, günlerimiz böylece akıp gidiyor. Bir daha tekrarını yaşayamayacağımız anlarımız uçuyor başkalarının "hikaye"lerinde. 

Kendimi/zi toplama vakti gelmiştir. Ya da bir diğer seçenek; iyice yaşlanıyorum böyle şeyler bana batmaya başladıysa :) Her ne sebep olursa olsun, kendime dışarıdan bakıp yanlış yaptığım şeyleri görmek iyi geldi. Kafamda bazı şeyleri yerine oturtmama yardımcı oldu. 

Bir daha ki sefere kadar "kendinize iyi bakın" :)